പ്രേക്ഷകനുമായി ഏറ്റവും നന്നായി സംവദിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു സര്‍ഗസൃഷ്ടി മികച്ചതാകുന്നത്. അത് കഥയാകാം, നോവലാകാം, നാടകമാകാം, സിനിമയാകാം, പാട്ടാകാം, ചിത്രമാകാം. എന്നാല്‍ സിനിമയ്ക്ക് ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്. അത് ഏറ്റവും ജനപ്രിയമായ കലാരൂപമാണ്. ഒരു ചലച്ചിത്രത്തില്‍ മറ്റെല്ലാ കലകളും സംഗമിക്കുന്നു. കഥയും പാട്ടും അഭിനയവും ദൃശ്യവും എല്ലാം ഇഴചേര്‍ത്താണ് സിനിമയൊരുക്കുന്നത്.
സിനിമയെ പ്രേക്ഷകനുമായി ഏതെങ്കിലും വിധത്തില്‍ ബന്ധിപ്പിക്കാന്‍ (റിലേറ്റ് ചെയ്യാന്‍) അണിയറ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ ശ്രമിക്കും. അത് ചിരിയിലൂടെയോ, സങ്കട മുഹൂര്‍ത്തങ്ങളിലൂടെയോ, ത്രസിപ്പിക്കുന്ന രംഗങ്ങളിലൂടെയോ ഒക്കെ വൈകാരിക പരിസരം സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടാണ്. ഒരു സിനിമയില്‍ പ്രേക്ഷകന്‍ ബന്ധിതമാകുമ്പോഴാണ് (കണക്ടാവുക) ആ സൃഷ്ടി അക്ഷരാര്‍ഥത്തില്‍ വിജയിക്കുന്നതും അതിന്റെ ലക്ഷ്യം നിറവേറ്റുന്നതും.
കരയിക്കുന്ന സിനിമ എന്ന പ്രയോഗം തന്നെയുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന് ആകാശദൂത്, തനിയാവര്‍ത്തനം, കിരീടം. വാത്സല്യം, വാസന്തിയും ലക്ഷ്മിയും പിന്നെ ഞാനും തുടങ്ങിയ ചിത്രങ്ങളൊക്കെ വീണ്ടും വീണ്ടും കണ്ട് കരയുന്നവരുണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടാണിതെന്ന് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ ?, ഓക്‌സിടോസിന്‍ എന്ന ഹോര്‍മോണാണിതിന് കാരണമെന്ന് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുകയാണ് പ്രശസ്ത ന്യൂറോസൈന്റിസ്റ്റ് പോള്‍ സാക്.
ഓക്‌സിടോസിന്‍ സുമ്മാവാ ?
സിനിമ കണ്ട് കരയുന്നതിന് കാരണം മനുഷ്യശരീരത്തിലെ ഓക്‌സിടോസിന്‍ എന്ന ഹോര്‍മോണാണെന്ന് പോള്‍ സാക്കിന്റെ പഠനം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. സ്‌നേഹ ഹോര്‍മോണാണ് ഓക്‌സിടോസിന്‍. അതായത് അടുപ്പം, സ്‌നേഹം, വാത്സല്യം, സഹാനുഭൂതി തുടങ്ങിയ വികാരങ്ങള്‍ ജനിപ്പിക്കുന്ന ഹോര്‍മോണ്‍. സിനിമയിലെ രംഗങ്ങള്‍ നമ്മളിലെ ഓക്‌സിടോസിനെ ഉണര്‍ത്തുകയും ഉത്പാദനം കൂട്ടുകയും ചെയ്യുന്നതിനാലാണ് കരച്ചില്‍ വരുന്നത്. സിനിമയിലെ വൈകാരിക മുഹൂര്‍ത്തങ്ങള്‍ ഓക്‌സിടോസിനെ ട്രിഗര്‍ ചെയ്യുന്നു. അത് വൈകാരിക പ്രതികരണമായി നമ്മുടെ കണ്ണുനിറയ്ക്കുന്നു.
കരയുന്നവര്‍ ദുര്‍ബലരല്ല
മാനസികമായി ദുര്‍ബലരായതുകൊണ്ടാണ് സിനിമ കണ്ട് ആളുകള്‍ കരയുന്നതെന്ന മിഥ്യാധാരണയെ പൊളിച്ചടുക്കുന്നതാണ് പോള്‍ സാക്കിന്റെ നിരീക്ഷണങ്ങള്‍. സിനിമയിലെ സങ്കടരംഗം കണ്ട് കരയുന്നത് നിങ്ങളുടെ വൈകാരിക ശക്തിയാണ് തെളിയിക്കുന്നതെന്ന് സാക്കിന്റെ ഗവേഷണം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. വ്യക്തിയില്‍ ഉള്ളടങ്ങിയ സഹാനുഭൂതിയാണ് അത് അടിവരയിടുന്നത്. മറ്റുള്ളവരുടെ വേദനകളോട് നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് ഉചിതമായി പ്രതിപ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുവെന്നാണ് അതിന്റെ അര്‍ഥം.
സിനിമയുടെ മൂഡും പ്രധാനം
ഒരു പ്രത്യേക സങ്കടാവസ്ഥയായിരിക്കും സിനിമയിലെ രംഗം. അപ്പോള്‍ സംഭാഷണ രീതി അതിന് യോജിച്ച രീതിയിലാകും. പശ്ചാത്തല സംഗീതവും അതിന് അനുസൃതമായിരിക്കും. ക്യാമറാ ആംഗിളുകളും വെളിച്ച-നിറ വിന്യാസവും ആ സങ്കടത്തെ പരമാവധി പ്രതിഫലിപ്പിക്കത്തക്കതായിരിക്കും. അപ്പോള്‍ സ്വാഭാവികമായും നമ്മുടെ കണ്ണും മനസ്സും ആ രംഗത്തില്‍ ഒട്ടിനില്‍ക്കും. ആ പ്രത്യേക വൈകാരികാന്തരീക്ഷത്തില്‍ ഓക്‌സിടോസിന്‍ ഉത്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുകയും പ്രതിപ്രവര്‍ത്തനമായി കണ്ണുനിറയുകയും ചെയ്യുന്നു.
